Μια συνέντευξη του Axel Voss γεμάτη ψέματα για το #Article13

Σημείωση: το παρόν άρθρο βασίστηκε στο άρθρο του Mike Masnick “Why does MEP Axel Voss keep lying about Article 13?”

Εδώ και λίγες εβδομάδες, ο κύριος Axel Voss, ο βασικός υποστηρικτής των άρθρων 11 και 13 της διαβόητης μεταρρύθμισης για τα πνευματικά δικαιώματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βγει στη γύρα κι επιμένει ότι όλες οι επικρίσεις για την επερχόμενη ενωσιακή οδηγία για τα πνευματικά δικαιώματα είναι εσφαλμένες. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα τον είδαμε να κάνει απίστευτα παραπλανητικές δηλώσεις για το ποιες διαδικτυακές υπηρεσίες θα επηρεαστούν από αυτό το νόμο, αφήνοντας μόνο μια άνευ σημασίας εξαίρεση για εταιρείες ηλικίας μικρότερης των τριών ετών. Και τώρα, η πολιτική του ομάδα στην Ευρωβουλή, το συντηρητικό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (γνωστό κι από τις ρατσιστικές θέσεις του επικεφαλής του, Manfred Weber), δημοσίευσε μια εξόχως παραπλανητική συνέντευξή του, στην οποία εμφανίζεται να ισχυρίζεται πράγματα που μας κάνουν ν’ αναρωτιόμαστε αν κι ο ίδιος γνωρίζει τι προβλέπει το Άρθρο 13 ή αν είναι καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα ψεύτης.

Το βίντεο είναι στα Γερμανικά, με υπότιτλους στα Αγγλικά. Παραθέτω (κατά παράβαση του Άρθρου 11) τα λεγόμενά του, στις παρενθέσεις μεταφράζω και σχολιάζω από κάτω από κάθε παράθεμα:

“This reform will not lead to a kind of censorship or more filters.” (Αυτή η μεταρρύθμιση δε θα οδηγήσει σε κάποιο είδος λογοκρισίας ή σε επιπλέον φίλτρα)

Ή λέει ψέματα ή δεν ξέρει κι ο ίδιος τι γράφει το νομικό κείμενο που ο ίδιος εισηγείται. Το Άρθρο 13 αναπόδραστα θα οδηγήσει και στα δυο, και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι ή εξωφρενικά ανέντιμος ή έχει πρόβλημα βασικής κατανόησης κειμένου. Αν μια πλατφόρμα έχει ήδη φίλτρα (όπως το ContentID του YouTube), και πάλι ο βαθμός στον οποίο θα είναι υπόλογη θα αυξηθεί (όπως ο ίδιος ο Voss παραδέχεται πιο κάτω), που αυτό σημαίνει ότι θα κάνει τα φίλτρα της πιο περιοριστικά, για να αποφύγει δικαστικές περιπέτειες για υλικό που ξέφυγε από αυτά. Έτσι, ξέρουμε ήδη ότι τα φίλτρα ήδη δημιουργούν θέμα λογοκρισίας και, αν τώρα περάσει αυτός ο νόμος, θα πρέπει να γίνουν πιο αυστηρά, που εξ ορισμού θα σημάνει περισσότερη λογοκρισία.

Και σίγουρα θα οδηγήσει σε περισσότερα φίλτρα, γιατί ο νόμος αυτός απαιτεί φίλτρα παντού. Όχι απαραίτητα για εταιρείες που ήδη έχουν φίλτρα στο σύστημά τους, αλλά για πάμπολλες άλλες εταιρείες. Πώς είναι δυνατό να το αρνείται;

“What we want is what already exists.”(Αυτό που θέλουμε είναι αυτό που ήδη υπάρχει)

Αν αυτό που επιδιώκετε με το νέο νόμο ήδη υπάρχει στο νομικό πλαίσιο, γιατί χρειάζεστε καινούργιο νόμο κύριε Voss;

“…which is what the European Court of Justice has already ruled.” (…που είναι αυτό που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει ήδη αποφασίσει)

Επαναλαμβάνουμε την ερώτηση. Αν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σας έχει ήδη καλύψει με αποφάσεις και νομολογίες, γιατί χρειάζεστε καινούργιο νόμο που θ’ αλλάξει θεμελιωδώς όλο το διαδίκτυο;

“…and online platforms have already put into practice.” (…και οι διαδικτυακές πλατφόρμες ήδη έχουν εφαρμόσει)

Όχι, κύριε Voss. Μερικές πλατφόρμες – συγκεκριμένα η Google και η Facebook – ήδη το έχουν εφαρμόσει. Οι περισσότερες άλλες εταιρείες που θα επηρεαστούν αυτό το νόμο δεν έχουν φίλτρα. Για παράδειγμα: ιστότοποι εφημερίδων, για παράδειγμα, προσωπικά ιστολόγια, φόρουμ – δέχονται σχόλια αναγνωστών και μελών. Πολλές από αυτές τις πλατφόρμες είναι παλαιότερες των τριών ετών. Έχουν αναγνώστες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι έτσι, δεν εξαιρούνται από αυτό το νόμο. Θα πρέπει να πάνε και ν’ αγοράσουν φίλτρα για να μπλοκάρουν το ανέβασμα ή τη δημοσίευση έργων που καλύπτονται από copyright (προσοχή: αυτό πιάνει ακόμα και την παράθεση έργων λόγου, π.χ. λογοτεχνία, επιστημονικές μελέτες κλπ – αν δηλαδή κάποιος θελήσει να ενσωματώσει στο σχόλιό του ένα χωρίο από κάποιο λογοτέχνημα, είναι πολύ πιθανό ότι θα πρέπει να μπλοκαριστεί);

Το ζήτημα του κυρίου Voss είναι απλό: προσπαθεί να φορολογήσει τη Google και τη Facebook για να πληρώσει τους υποστηρικτές του στη βιομηχανία των ειδήσεων και της ψυχαγωγίας. Το καταλαβαίνουμε αυτό. Αλλά προσέξτε τον διαρκή παραλογισμό του: Όταν είναι βολικό να υποβαθμίσει τον αντίκτυπο του νόμου που εισηγείται, μιλά για τη Google και τη Facebook λες κι αυτές αντιπροσωπεύουν ολόκληρο το διαδίκτυο, λες κι αυτές είναι το διαδίκτυο. Όταν όμως πολίτες, επιστήμονες, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες του επισημαίνουν ότι αυτές είναι μονάχα δυο πλατφόρμες ανάμεσα σε πάμπολλες, τότε μας δείχνει τις πολύ μικρές εξαιρέσεις, οι οποίες δεν καλύπτουν σχεδόν κανέναν. Αυτό σημαίνει ότι όλοι θα πρέπει να πάνε στην Audible Magic, στη Google και στη Facebook για να αγοράσουν φίλτρα, ακόμη κι αν τα φίλτρα δεν έχουν καμία λογική, ή να μπλοκάρουν την πρόσβαση των Ευρωπαίων στις υπηρεσίες τους, ή να κλείσουν τα ευρωπαϊκά παραρτήματά τους ή, αν είναι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, να κλείσουν. Απροπό, αν αυτή η νομοθεσία δεν οδηγεί σε περισσότερα φίλτρα, γιατί οι εταιρείες που αναπτύσσουν φίλτρα την προωθούν;

“…meaning that this will not go beyond what is currently in place and things will largely remain as they are now.” (…που σημαίνει ότι δεν θα πάει παραπέρα από ό,τι ισχύει ήδη και τα πράγματα θα παραμείνουν εν πολλοίς ως έχουν)

Ωραία. Επαναλαμβάνω το ερώτημα: Γιατί χρειάζεστε καινούργιο νόμο, αν είναι να μην αλλάξετε τίποτα και να μην πάτε παραπέρα από τα ήδη ισχύοντα; Κι αν σας ενδιαφέρει μόνο να σταματήσετε αδικοπραξίες και κακές πρακτικές της Google και της Facebook, γιατί το επιβάλλετε σε όλους; Μιλάμε για θέατρο του παραλόγου, αν όχι για εμπαιγμό των πολιτών.

“The only difference is that platforms will be required to pay closer attention to which content is copyright protected and they have to compensate creators of that content more fairly.” (Η μοναδική διαφορά είναι ότι οι πλατφόρμες θα πρέπει να προσέχουν περισσότερο ποιο περιεχόμενο καλύπτεται από copyright και ότι θα πρέπει να αποζημιώνουν πιο δίκαια τους δημιουργούς αυτού του περιεχομένου)

Κι εδώ τα λόγια του κυρίου Voss μπάζουν από παντού. Το «να προσέχουν περισσότερο» εξ ορισμού απλά σημαίνει αυστηροποίηση των ρυθμίσεων στα φίλτρα, δηλαδή περισσότερη λογοκρισία – αυτό ακριβώς που ο κ. Voss ισχυρίστηκε, μόλις λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν, ότι δεν πρόκειται να συμβεί. Είναι σα να μην έχει ιδέα πώς λειτουργούν αυτά που εισηγείται ή σα να μην τον νοιάζει ή σα να υποτιμά τη νοημοσύνη μας.

Δεύτερον, όλο το επιχείρημα φαίνεται πως βασίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη πως όλο το διαδίκτυο είναι η Google και η Facebook, ενώ την ίδια ώρα ο κ. Voss παραδέχεται ότι αυτές οι εταιρείες έτσι κι αλλιώς κάνουν σχεδόν όσα απαιτεί ο νέος νόμος – αλλά, ως διά μαγείας, ένεκα αυτού του νέου νόμου, ξαφνικά «θα αποζημιώνουν τους δημιουργούς πιο δίκαια».

Τρίτον, τι εννοεί ο κ. Voss όταν διαρκώς μιλά για «δίκαιη αποζημίωση των δημιουργών»; Αυτή την επίκληση στο συναίσθημα («αχ οι καημένοι οι δημιουργοί») που κάνουν ο ίδιος κι οι υποστηρικτές του δε συνοδεύεται από έναν προσδιορισμό του τι «πιο δίκαια». Αυτό που γνωρίζουμε είναι «να δίνουν περισσότερα λεφτά στις δισκογραφικές εταιρείες». Μόνο που αυτό δε σημαίνει ότι οι δισκογραφικές θα δώσουν μεγαλύτερη προμήθεια στους μουσικούς, χώρια που ουσιαστικά είναι αναδιανομή κερδών από τις επιτυχημένες διαδικτυακές πλατφόρμες προς τις δισκογραφικές και κινηματογραφικές εταιρείες και τις εισπρακτικές εταιρείες (κι όλοι ξέρουμε πόσο καλά πλήρωνε τους μουσικούς η ΑΕΠΙ…). Αν ήταν ειλικρινής, θα έβγαινε και θα το παραδεχόταν. Τόσο απλά.

Απεναντίας, παίζει θέατρο – και μάλιστα πολύ κακής ποιότητας. Για να υποστηρίξει ένα νόμο που κανένας δεν θέλει και που θα οδηγήσει σε μαζική λογοκρισία στο διαδίκτυο και θ’ αλλάξει την ίδια τη φύση του διαδικτύου, βγαίνει και διατυπώνει όλους αυτούς τους ισχυρισμούς που με τρομερή ευκολία καταρρίπτει ο οποιοσδήποτε. Ο κ. Voss κάνει τέτοιες παραπλανητικές δηλώσεις εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο, κι είναι ντροπή που δεν έχει τύχει του ανάλογου ελέγχου και της ανάλογης κριτικής, ούτε στο Ευρωκοινοβούλιο, ούτε στον Τύπο – ντροπή και για τους εκλεγμένους εκπροσώπους μας, και για τις ανεξάρτητες αρχές, και για το δημοσιογραφικό κόσμο.