Υπάρχει μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα ταξιδιωτών που επιθυμούν να ξεφύγουν από τη λαίλαπα των «all-inclusive» πακέτων διακοπών και αποζητούν να γνωρίσουν την ιστορία, την ομορφιά και την πολιτιστική-πολιτισμική κληρονομιά του τόπου που επέλεξαν για τις διακοπές τους και να περιηγηθούν με δική τους πρωτοβουλία, αντί να τους σέρνει ένας tour operator σαν κοπάδι.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι κατά κανόνα είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κάτι παραπάνω για να απολαύσουν ξεχωριστές, υψηλότερης ποιότητας διακοπές. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που αποτελούν το target group όχι μόνο επιχειρήσεων που ασχολούνται με τον αγροτουρισμό, τον οικοτουρισμό, τον οινοτουρισμό, τον ιπποτουρισμό κλπ, αλλά και διαφόρων καταλυμάτων που αυτοπροσδιορίζονται με βαρύγδουπους νεολογισμούς που ξεκινούν από τον όρο «boutique hotel» και φτάνουν ως τον «museum hotel».
Τα καταλύματα αυτά υπόσχονται, έναντι ενός αυξημένου, σε σχέση με τα ξενοδοχεία «του συρμού», αντιτίμου, μια «διαφορετική εμπειρία» στον ταξιδιώτη, στον οποίο προτείνουν το δέλεαρ της διαμονής σε ένα ιστορικό κτίριο, της συμμετοχής σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την κουλτούρα και τις παραδόσεις του τόπου διακοπών κ.ο.κ. Για να ενισχύσουν τη διαφημιστική τους προσπάθεια επιστρατεύουν σχεδόν λυρικά κείμενα στις ιστοσελίδες τους, στα οποία μερικές φορές υπάρχουν και επικλήσεις στη συγγένεια του επιχειρηματία με μορφές της τέχνης και των γραμμάτων του τόπου στον οποίο βρίσκεται η επιχείρηση. Στο διά ταύτα όμως, τι γίνεται; Μήπως αυτά τα κείμενα και οι προσεκτικά κροπαρισμένες για να απομονώνουν πολύ συγκεκριμένες, μικρές, κολακευτικές λεπτομέρειες του ξενοδοχείου καταλήγουν στο να δημιουργούν προσδοκίες στις οποίες το ξενοδοχείο απλώς δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί;
Μια τέτοια εμπειρία είχαμε φέτος το καλοκαίρι, στο γαμήλιο ταξίδι μας, εγώ και η γυναίκα μου. Ταξιδέψαμε σε κοσμοπολίτικο νησί του νοτίου Ιονίου Πελάγους και διαμείναμε στο μοναδικό ξενοδοχείο που είχε διαθέσιμα δωμάτια τη συγκεκριμένη περίοδο κι έμοιαζε να καλύπτει την επιθυμία μας για μια ξεχωριστή εμπειρία διακοπών: ένα «κουλτουριάρικο» ξενοδοχείο, το οποίο βρισκόταν σε ένα χωριό που απείχε τέσσερα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού και είχε βραβευτεί επανειλημμένως στο παρελθόν από τρεις διαφορετικούς ταξιδιωτικούς οδηγούς υψηλής επιρροής – ο ένας εγχώριος, οι άλλοι δυο διεθνείς. Το ξενοδοχείο, το οποίο δεν κατονομάζω εδώ, ήταν η κατοικία ενός μετρίως γνωστού ποιητή του νησιού και κατατάσσεται στα ακριβά της περιοχής, ενώ και το δωμάτιό μας ήταν αυτό που η ξενοδόχος ονόμαζε «γαμήλια σουίτα». Σημειώνω ότι τα στοιχεία του ξενοδοχείου, καθώς και όλο το σχετικό φωτογραφικό υλικό που τεκμηριώνει την πραγματική κατάσταση που αντιμετωπίσαμε, είναι στη διάθεση κάθε αρμόδιου, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενου.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ξενοδοχείου, αλλά και σύμφωνα και με τη σχετική πινακίδα, το ξενοδοχείο ήταν τεσσάρων αστέρων. Ήταν όμως; Ας δούμε λίγο τι ορίζει το ΦΕΚ Β 10 09.01.2015 «Καθορισμός τεχνικών και λειτουργικών προδιαγραφών και βαθμολογούμενων κριτηρίων για τα ξενοδοχεία και κατάταξη αυτών σε κατηγορίες αστέρων» και τι αντιμετωπίσαμε εμείς.
Το δωμάτιο
Το δωμάτιο ήταν κάτι σαν κατώι στο τέλος της αυλής, με ανεπαρκέστατο φυσικό φωτισμό λόγω θέσης. Χωρίς χρήση των φωτιστικών ήταν στο ημίφως ακόμη και μέρα μεσημέρι. Υπήρχαν κάποιες – ανεπαρκείς – προβλέψεις για να μετριαστεί αυτό: Η είσοδός του ήταν μια ξύλινη πόρτα με γυάλινες επιφάνειες, και η απόκρυψη των διαμενόντων γινόταν με μια κουρτίνα πίσω από την πόρτα. Υπήρχαν επίσης δυο μικρά στενόμακρα παράθυρα, που όμως έβλεπαν σε τοίχο που βρισκόταν στους τριάντα με πενήντα πόντους από αυτά και, ως εκ τούτου, ακόμη και ο αερισμός ήταν ανεπαρκής: Έχω δει κατώγια που είναι πραγματικά δροσερά – αυτό έβραζε, αν και τα παράθυρα ήταν συνέχεια ανοιχτά. Η αφόρητη ζέστη μετριαζόταν μόνο με τον κλιματισμό. Για θέα δεν το συζητάμε: Το δωμάτιο δεν έβλεπε πουθενά. Απέναντι από την πόρτα ήταν η – ανενεργή – σάουνα και τα παράθυρά του, όπως είπα, έβλεπαν σε ψηλό τοίχο.
Η είσοδος του δωματίου, όπως φαίνεται από το εσωτερικό του. Είχαμε κλείσει την εσωτερική κουρτίνα.
Το δάπεδο εντός του δωματίου ήταν ξύλινο, και η επίπλωση ήταν «μουσειακή» (ας παριστάνουμε ότι χαριτολογούμε): Δυο πολύ παλιά τρίποδα κομοδίνα εκατέρωθεν του κρεβατιού, ένα πολύ μικρό τραπεζάκι-κομότα κάτω από έναν πολύ παλιό καθρέφτη (του οποίου η ανακλαστική επιφάνεια ήταν πολυκαιρισμένη), μια παμπάλαια μπερζέρα με μπορντώ βελούδινη ταπετσαρία σχισμένη σε κάποια σημεία, ένα τραπεζάκι δίπλα της, ένα ερμάρι γεμάτο με παλιά βιβλία, ένας καλόγερος με κάτι μαύρα τσόχινα καπέλα επάνω του, μια παμπάλαιη μονόφυλλη ντουλάπα μέσα στην οποία βρίσκονταν ένα ψυγειάκι, το χρηματοκιβώτιο και το σεσουάρ, κι ένας ταλαιπωρημένος διθέσιος καναπές.
Ο καθρέφτης, το ένα από τα δυο κομοδίνα και το τραπεζάκι. Ο φυσικός φωτισμός του δωματίου είναι ανεπαρκής κι έτσι απαιτείται χρήση ηλεκτρικού φωτισμού όλες τις ώρες της ημέρας.
Σε ό,τι αφορά το λουτρό, δεν ήταν χωρισμένο από το υπόλοιπο δωμάτιο, γιατί ήταν η «γαμήλια σουίτα» κι αυτή η διάταξη θα… ενίσχυε την ερωτική διάθεση. Πόρτα λοιπόν για το λουτρό δεν υπήρχε. Ο χώρος του ντους χωριζόταν από το χώρο που κοιμόμασταν με ένα ξύλινο πλαίσιο που διέθετε γυάλινο χώρισμα, ενώ η τουαλέτα χωριζόταν με μια υποτυπώδη πόρτα. Παράθυρο, βεβαίως, για τον αερισμό του λουτρού και της τουαλέτας δεν υπήρχε: Η τουαλέτα εξυπηρετείτο από έναν πολύ θορυβώδη εξαεριστήρα.
Το λουτρό. Δεν χωρίζεται με πόρτα από το χώρο του κρεβατιού, «για να ενισχυθεί ο ερωτικός χαρακτήρας του δωματίου». Αριστερά από το νιπτήρα βρίσκεται η υποτυπώδης πόρτα της τουαλέτας, μέσα στην οποία υπάρχει μόνο η λεκάνη και η βάση για το χαρτί υγείας.
Μετά τη γνωριμία μας με το… ερωτικότατο αυτό (τρομάρα του) δωμάτιο, ας δούμε και αν τελικά το ξενοδοχείο αυτό κάλυπτε τις προϋποθέσεις για να θεωρείται «τεσσάρων αστέρων», για να βραβευθεί από τόσους «ταξιδιωτικούς οδηγούς» και για να θεωρείται ξενοδοχειακό κατάλυμα κατάλληλο για ανθρώπους.
Σύγκριση υποχρεωτικών προδιαγραφών και της πραγματικής κατάστασης που αντιμετωπίσαμε
Προδιαγραφή 2.6 «Υποδοχή ανοιχτή επί 24 ώρες»
Κάτι τέτοιο απλώς δεν υπήρχε. Ένα ξενοδοχείο που θέλει να θεωρείται τεσσάρων αστέρων υποχρεούται να πληροί αυτή την προδιαγραφή. Το εν λόγω ξενοδοχείο δεν την πληρούσε.
Προδιαγραφή 2.9 «Υπηρεσία μεταφοράς αποσκευών»
Μολονότι ένα ξενοδοχείο που θέλει να θεωρείται τεσσάρων αστέρων υποχρεούται να προσφέρει αυτή την υπηρεσία, το συγκεκριμένο ξενοδοχείο δεν την παρέχει. Τις αποσκευές μας τις κουβαλήσαμε μόνοι μας, και κατά την άφιξη και κατά την αναχώρηση, χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν.
Προδιαγραφή 2.15 «Κοινόχρηστος/οι υπολογιστής/ές για τους πελάτες και δυνατότητα εκτύπωσης, φαξ, φωτοαντιγράφησης και σάρωσης»
Αποτελεί υποχρεωτική προδιαγραφή για τετράστερα και πεντάστερα ξενοδοχεία. Σε όλο το ξενοδοχείο, υπήρχε ένας μόνο υπολογιστής, ο οποίος ήταν το προσωπικό laptop της ξενοδόχου. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η ίδια ήταν διατεθειμένη να επιτρέψει σε κάποιον πελάτη να τον χρησιμοποιήσει, αυτό επ’ουδενί δεν τεκμηριώνει κάλυψη της εν λόγω προδιαγραφής.
Προδιαγραφή 2.16 «Επιχειρηματικό Κέντρο (Business Center) με υπολογιστές για δυνατότητα εκτύπωσης, φαξ, φωτοαντιγράφησης και σάρωσης»
Και αυτή η προδιαγραφή είναι υποχρεωτική για τετράστερα και πεντάστερα ξενοδοχεία. Αλλά εδώ το ξενοδοχείο δεν πληροί την 2.15, θα πληροί αυτήν εδώ; Κατ’αρχάς, η κάλυψη αυτής της προδιαγραφής ήταν χωροταξικά αδύνατη και ανέφικτη, γιατί δεν υπήρχε πουθενά χώρος για κάτι τέτοιο. Δεύτερον, υπήρχε θέμα «άποψης» και «αντίληψης» εκ μέρους της ξενοδόχου, και θα μιλήσω εκτενέστερα σε λίγο γι’αυτό.
Προδιαγραφές 4.5 και 4.6 «Τηλεόραση κατ’ελάχιστον 24» νέας τεχνολογίας» και «Τηλεόραση κατ’ελάχιστον 29» νέας τεχνολογίας»
Αποτελούν υποχρεωτικές προδιαγραφές: Η μεν 4.5 είναι υποχρεωτική για όλα τα ξενοδοχεία, ανεξαρτήτως κατηγορίας, η δε 4.6 για ξενοδοχεία τεσσάρων και πέντε αστέρων. Τηλεόραση δεν υπήρχε στο δωμάτιό μας, επειδή η ξενοδόχος είναι «εχθρός της τηλεόρασης».
Προδιαγραφή 4.8 «Πρόσβαση στο Διαδίκτυο» στα δωμάτια
Είναι προδιαγραφή υποχρεωτική για όλα τα ξενοδοχεία, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Πρόσβαση στο διαδίκτυο υπήρχε, μέσω ασύρματου δικτύου (Wi-Fi). Αλλά τι ποιότητας και τι αξιοπιστίας; Στο δωμάτιό μας υπήρχε ένα router της πυρκαγιάς, το οποίο παρέδωσε το πνεύμα δυο μέρες αργότερα. Στις οχλήσεις μας προς την ξενοδόχο και την κόρη της, η μεν ξενοδόχος έλεγε ότι δέκα χρόνια λειτουργούσε το ξενοδοχείο χωρίς Wi-Fi στα δωμάτια κι ότι στο συγκεκριμένο δωμάτιο δεν χρησιμοποιούν ίντερνετ, η δε κόρη της είπε ότι «το έφτιαξε», αλλά η βλάβη παρέμενε. Εν τέλει, την προπαραμονή της αναχώρησής μας το πρόβλημα επιλύθηκε με σύνδεσή μας όχι στο επιμέρους δίκτυο του δωματίου, αλλά στο κεντρικό του ξενοδοχείου, που, παρά την (κατά τα φαινόμενα) τοποθέτηση αναμεταδότη τύπου homeplug, είχε ασθενές σήμα.
Το ρούτερ του δωματίου μας. Κατασκευαστής που μάλλον έχει πάψει πια να λειτουργεί εδώ και χρόνια (δεν έχω βρει ιστοσελίδα) – κυριολεκτικά μάρκας «Μ’έκαψες». Να σημειώσω ότι σε όσα ξενοδοχεία έχω πάει ως τώρα, τα ρούτερ και οι αναμεταδότες ήταν επαγγελματικών και όχι οικιακών προδιαγραφών. Τούτο εδώ δε θα δεχόταν κανείς να το βάλει στο σπίτι του ή στο μαγαζί του. Πολλώ δε μάλλον σε ξενοδοχείο που χρεώνει πάνω από 100 ευρώ τη βραδιά.
Προδιαγραφή 4.18 «Βραστήρας νερού και υλικά για καφέ/τσάι»
Είναι υποχρεωτική προδιαγραφή για ξενοδοχεία τεσσάρων και πέντε αστέρων. Βραστήρας νερού δεν υπήρχε στο δωμάτιό μας.
Προδιαγραφή 4.22 «Λοιπές ατομικές εξυπηρετήσεις (σάκος ρούχων για καθαριστήριο, απαραίτητα υλικά για ράψιμο, φάκελος αλληλογραφίας, γραφική ύλη, βερνίκι και κόκαλο υποδημάτων)»
Αποτελεί υποχρεωτική προδιαγραφή για ξενοδοχεία τεσσάρων και πέντε αστέρων. Στο δωμάτιό μας δεν υπήρχε τίποτε από όλα αυτά.
Προδιαγραφή 4.39 «Προσβάσιμες πρίζες ρεύματος στο δωμάτιο (2 τουλάχιστον)»
Αποτελεί υποχρεωτική προδιαγραφή για δωμάτια ξενοδοχείων ανεξαρτήτως κατηγορίας. Πρίζες υπήρχαν, αλλά, επειδή ήταν ήδη πιασμένες με τα πορτατίφ, η ξενοδόχος τις είχε εφοδιάσει με απανωτούς αντάπτορες σχήματος «Τ». Αν εσείς αυτό το κρίνετε ασφαλές…
Επειδή ήταν λίγες οι πρίζες και πολλές οι συσκευές που έπρεπε να υποστηριχθούν, οι πρίζες του δωματίου ήταν φορτωμένες με τέτοιους αντάπτορες. Ο ηλεκτρολόγος σας θα τραβάει τα μαλλιά του.
Προδιαγραφή 4.41 «Πάγκος αποσκευών»
Υποχρεωτική για όλα τα ξενοδοχειακά καταλύματα, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Στο δωμάτιό μας δεν υπήρχε. Εκτός αν η αρχαία μπερζέρα με τη σχισμένη μπορντώ βελούδινη επένδυση κι ο εξίσου ταλαίπωρος καναπές δίπλα στο κρεβάτι μπορούν να θεωρηθούν πάγκοι αποσκευών…
Η πολυθρόνα, το ένα από τα δυο παράθυρα και το ερμάρι με τα βιβλία. Το άλλο παράθυρο δε φαίνεται, καθώς βρίσκεται πιο δεξιά και εκτός κάδρου. Τα παράθυρα δεν έχουν θέα προς πουθενά: βγαίνουν σε τοίχο που βρίσκεται πολύ κοντά τους.
ΑΥΤΟ είναι πάγκος αποσκευών. Και δεν κοστίζει ούτε σαράντα ευρώ. Το δωμάτιο δεν είχε.
Προδιαγραφή 6.18 «Πρόσθετα είδη κοσμητικής (καλύμματα κεφαλής, βαμβάκι, ξυραφάκια μιας χρήσεως, μπατονέτες αυτιών, λοσιόν ή γαλάκτωμα σώματος−χεριών, κρέμα μαλλιών, λίμα νυχιών, σακούλες υγιεινής, οδοντόβουρτσα με οδοντόπαστα μιας χρήσεως, χαρτομάντιλα)»
Είναι υποχρεωτική προδιαγραφή για ξενοδοχεία τεσσάρων αστέρων και άνω. Από αυτά τα είδη, βρήκαμε μόνο αφρόλουτρο και σαμπουάν.
Προδιαγραφή 12.3 «Συχνότητα αλλαγής κλινοσκεπασμάτων»
Σύμφωνα με το ΦΕΚ, ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων υποχρεούται να αλλάζει κλινοσκεπάσματα κάθε δυο ημέρες. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, η αλλαγή γινόταν κάθε τρεις ή τέσσερις μέρες, λόγω «φυσιολατρίας» και «οικολογικών ευαισθησιών» της ξενοδόχου.
Προδιαγραφή 12.4 «Συχνότητα αλλαγής ιματισμού μπάνιου»
Το ΦΕΚ ορίζει ότι ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων υποχρεούται να αλλάζει τον ιματισμό (πετσέτες, χαλάκι) του μπάνιου κάθε μέρα. Και πάλι λόγω «φυσιολατρίας», «οικολογικών ευαισθησιών» και «προσοχής στην κατανάλωση νερού», το συγκεκριμένο ξενοδοχείο αλλάζει τον ιματισμό του μπάνιου κάθε τρεις ή (αν την επομένη πρόκειται να αναχωρήσετε, οπότε δε βαριέσαι) τέσσερις μέρες. Λυπάμαι, αλλά οι κανονισμοί είναι σαφείς. Σημειώστε ότι εδώ τίθενται πλέον και ζητήματα υγιεινής και βασικής καθαριότητας.
Προδιαγραφή 12.7 «Τήρηση διαδικασιών απεντόμωσης-μυοκτονίας από πιστοποιημένα συνεργεία»
Υποχρεωτική για όλα τα ξενοδοχεία, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, απεντόμωση δε γινόταν, λόγω «φυσιολατρίας» της ξενοδόχου. Το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο σφήκες, και οι πελάτες προσπαθούσαν να προστατευτούν καβουρντίζοντας καφέ σε δοχεία που παρείχε το ξενοδοχείο.
Προδιαγραφή 13.1 «Ιστοσελίδα δίγλωσση με επικαιροποιημένη πληροφόρηση για το ξενοδοχείο, με ρεαλιστικές φωτογραφίες του ξενοδοχείου (εξωτερικοί χώροι, κοινόχρηστοι χώροι, δωμάτια)»
Υποχρεωτική για κάθε ξενοδοχείο, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Η ιστοσελίδα του συγκεκριμένου ξενοδοχείου παρέχει περιεχόμενο μόνο στα Αγγλικά (με μπόλικες ανορθογραφίες…), οι δε φωτογραφίες είναι κατάλληλα κροπαρισμένες ώστε να απομονώνουν συγκεκριμένες, εξωραϊσμένες λεπτομέρειες και να μη φαίνεται η πραγματική κατάσταση του καταλύματος.
Τα ευτράπελα
Η καλή (ή κακή…) μέρα απ’το πρωί φαίνεται. Όπως καταλαβαίνετε, τίποτε από όσα ορίζει η νομοθεσία δεν τηρείται. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που το εν λόγω κατάλυμα δεν έχει πουθενά το Ειδικό Σήμα Λειτουργίας του ΕΟΤ. Η ιδιοκτήτριά του, η οποία αυτοσυστήνεται ως ταξιδεύτρια, οικολογικά ευαίσθητη (γι’αυτό και επέλεξε να προστατέψει τις σφήκες κι όχι τους πελάτες της), «ψαγμένη» με ανατολίτικες φιλοσοφίες και New Age ανοησίες (κάτι ακαταλαβίστικα περί chakras έλεγε, ενώ την ακούσαμε -μεταξύ άλλων – να λέει σε μια πελάτισσα ότι το να κοιτάς έναν λίθο τυρκουάζ σε βοηθά να ξεπεράσεις το πένθος), δήλωνε ευθαρσώς ότι το ξενοδοχείο της το λειτουργεί «με κλειστές πόρτες», κάνει ό,τι θέλει και «δεν τηρεί τίποτα».
Η προσδοκία του πελάτη να βρει τις υπεσχημένες παροχές ήταν παράλογη απαίτηση για εκείνη. Απόδειξη το πώς αντιμετώπισε το ζήτημα της βλάβης του router στο δωμάτιό μας. Σε ό,τι αφορά την παροχή σύνδεσης ίντερνετ στα δωμάτια, είπε ότι «δέκα χρόνια το λειτουργούσε χωρίς ίντερνετ στα δωμάτια» και ότι «στο συγκεκριμένο δωμάτιο οι πελάτες δεν το χρησιμοποιούσαν ποτέ». Φαντάζομαι ότι θα διάβαζαν τα σκονισμένα βιβλία που βρίσκονταν στο ερμάρι του δωματίου…
Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι το ξενοδοχείο αναφέρει στην ιστοσελίδα του ότι παρέχει και σάουνα δυο ατόμων και jacuzzi. Όμως, παρέμειναν κλειστά όλο το καλοκαίρι και μέχρι και την αναχώρησή μας, γιατί «δεν πρόλαβε» η ξενοδόχος να τα καθαρίσει. Είχε φτάσει δηλαδή Αύγουστος και δεν είχε προλάβει να κάνει καμία καθαριότητα σε δυο από τα selling points του ξενοδοχείου της! Αλλά και πάλι, ποιος είναι τόσο παράτολμος ώστε να χρησιμοποιήσει ένα jacuzzi περικυκλωμένο από σφήκες; Μια αστεία λεπτομέρεια είναι ότι ακριβώς έξω από τη σάουνα υπήρχε μια μικρή βιβλιοθήκη φορτωμένη με παλιά βιβλία. Να υποθέσω ότι οι χρήστες της σάουνας θα διάβαζαν λογοτεχνία στους 80+ βαθμούς Κελσίου;
Στην ιστοσελίδα του ξενοδοχείου, αναφέρεται ότι στο εστιατόριο (το οποίο λειτουργεί μάλλον «on demand» κι όχι τακτικά, και σαφώς χωρίς συγκεκριμένο μενού) παρέχονται μαθήματα μαγειρικής. Εχμ, για να παραδίδεις μαθήματα μαγειρικής πρέπει να ξέρεις να μαγειρεύεις. Όταν η τηγανίτα σου, για την οποία λες ότι έχει μέσα turmeric (γιατί δεν ξέρεις ότι η ελληνική λέξη είναι κουρκουμάς) και ginger, τα οποία δεν έχει, είναι ένα απλό, έτοιμο σκεύασμα που ζέστανες, όταν δεν ξέρεις πόσο χρόνο να βράσεις ένα αυγό για να το κάνεις σφιχτό, κι όταν βάζεις αγγούρι (!) μέσα σε ομελέτα, δε σε παίρνει να το παίζεις δασκάλα μαγειρικής.
Σε ό,τι αφορά δε τις άλλες διαφημιζόμενες δραστηριότητες (trekking, spa κλπ), το κατάλυμα δεν έχει προσωπικό για να τις υποστηρίξει. Δεν υπάρχουν γυμναστές και εκπαιδευτές για καμία από αυτές, ενώ ακόμα και για απλή παροχή πληροφοριών δεν θα εμπιστευόμουν την ξενοδόχο. Καλά, για spa δεν το συζητάμε καν: Το ξενοδοχείο δεν έχει τις απαιτούμενες υποδομές. Έχουμε παραμείνει σε ξενοδοχείο που παρέχει υπηρεσίες spa, έχουμε απολαύσει αυτές τις υπηρεσίες, και προφανώς ένα κλειστό jacuzzi κάτω από μια χαρουπιά και με σφήκες να τριγυρνάνε δεν συνιστά εμπειρία spa.
Επίσης, πλασάρει το ξενοδοχείο της ως «μουσείο». Στην πραγματικότητα, δεν είναι μουσείο, γιατί δεν υπάρχει κάποια δομημένη συλλογή, με τεκμηρίωση και παρουσίαση των διαφόρων κειμηλίων. Υπάρχουν κάποιες προθήκες στο χώρο εστίασης, όπου είναι στιβαγμένα διάφορα ενθύμια και κειμήλια, καθώς και ένα σωρό – τσόχινα κυρίως – καπέλα σε όλα τα δωμάτια, τα οποία είχαν εμφανώς πολλά χρόνια να καθαριστούν.
Ταξιδιωτικοί οδηγοί που παραπλανούν
Έχοντας υπόψη όλα όσα αντιμετωπίσαμε, έρχεται η ώρα να αναρωτηθούμε λίγο αν αυτοί οι ταξιδιωτικοί οδηγοί που πλέον αυτοπροσδιορίζονται ως οι «καλύτερες πηγές πληροφόρησης» για τον ταξιδιώτη και υποκαθιστούν τον «ντεμοντέ» ταξιδιωτικό πράκτορα έχουν οποιαδήποτε αξιοπιστία. Το ξενοδοχείο αυτό δεν πληρούσε καμία απολύτως προδιαγραφή και δεν δικαιολογούσε ούτε τον χαρακτηρισμό του ως «τεσσάρων αστέρων», ούτε το υψηλό αντίτιμο ενοικίασης δωματίου. Κι όμως, οι προαναφερθέντες «οδηγοί» το βράβευσαν. Κι εδώ είναι που θα πρέπει πλέον οι υπεύθυνοι αυτών των «οδηγών» να απαντήσουν σε καίρια ερωτήματα που εύλογα θέτει ο ταξιδιώτης:
- Ποιοι είναι οι κριτές που βραβεύουν τα καταλύματα;
- Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούνται τα καταλύματα;
- Οι «οδηγοί» αυτοί εξετάζουν καθόλου αν τα καταλύματα λειτουργούν νόμιμα κι έχουν το Ειδικό Σήμα Λειτουργίας του ΕΟΤ;
- Οι «οδηγοί» αυτοί εξετάζουν καθόλου αν τα καταλύματα πληρούν τις βασικές προϋποθέσεις υγιεινής, καθαριότητας και κατάταξης σε κατηγορίες;
- Οι «οδηγοί» αυτοί πώς εξασφαλίζουν ότι οι κριτικές δεν είναι μεροληπτικά και παραπλανητικά κείμενα που υποβλήθηκαν από φίλους του επιχειρηματία;
Οφείλω να επισημάνω ότι το Tripadvisor τιμωρήθηκε το 2014 με πρόστιμο 500.000 ευρώ για ψευδείς και παραπλανητικές κριτικές. Επίσης, το 2015 ο εν λόγω τουριστικός «οδηγός» υπέστη ένα ακόμα ταπεινωτικό πλήγμα (που κανονικά θα έπρεπε να είναι η ταφόπλακά του), όταν η ιταλική εφημερίδα Italia a Tavola ανέβασε εκεί καταχώρηση για ανύπαρκτο εστιατόριο και, με συνεχείς αναρτήσεις ψευδών κριτικών, το ανύπαρκτο αυτό εστιατόριο βρέθηκε να αξιολογείται ως το καλύτερο της πόλης! Σημειώνω ακόμη ότι τα σχετικά με το συγκεκριμένο ξενοδοχείο κείμενα που διάβασα σε αγγλόγλωσσους έντυπους ταξιδιωτικούς οδηγούς «πολυτελείας» και μικρών ξενοδοχείων στον ελλαδικό χώρο, οι οποίοι ήταν στρατηγικά τοποθετημένοι στην αίθουσα του πρωινού και στο δωμάτιό μας, δεν έμοιαζαν σε καμία περίπτωση με σοβαρή αποτίμηση και αξιολόγηση της επιχείρησης και των υπηρεσιών της, αλλά με διαφήμιση.
Με δεδομένο δε ότι ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό κριτικών σε αυτούς τους «οδηγούς» που σήμερα παρουσιάζονται ως «αυθεντίες» είναι ψευδείς, πληρωμένες ή παρακινημένες (στο στυλ «γράψε μου καλή κριτική και θα σου κάνω έκπτωση» ή ακόμα και γραμμένες με ανάθεση σε άτομα που μπορεί κανείς να βρει στο Fiverr), γιατί θεωρούνται αυτοί οι οδηγοί αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης και καθοδήγησης και δεν προτιμούμε τον ταξιδιωτικό μας πράκτορα, που κατά πάσα πιθανότητα έχει και προσωπική εμπειρία από τον κάθε επαγγελματία; Κακά τα ψέματα, όταν πάμε διακοπές ξοδεύουμε σημαντικό ποσοστό του ετήσιου εισοδήματός μας και θέλουμε να απολαύσουμε μια καλή εμπειρία. Όταν οι «αυθεντίες» στις ιστοσελίδες των οποίων προσφεύγουμε για πληροφόρηση είναι γεμάτες παραπλανητικό υλικό, για ποιο λόγο εξακολουθούμε να καταφεύγουμε σε αυτές;
Η ασύδοτη αγορά
Σε ένα καθεστώς «ελεύθερης αγοράς» σαν αυτό που ευαγγελίζονται όσοι καταγγέλλουν την ύπαρξη ισχυρών ρυθμιστικών αρχών ως «Σοβιετία» και «καταστολή της υγιούς επιχειρηματικότητας», ισχύει το «ό,τι δηλώσεις είσαι». Ειδικά όταν η νομοθεσία είναι «soft law», δηλαδή η μη συμμόρφωση με αυτή δεν επισύρει διοικητικές κ.α. κυρώσεις και καταντά μια απλή «ηθική υποχρέωση». Ακόμα και το «ένας ευχαριστημένος πελάτης φέρνει τρεις νέους πελάτες κι ένας δυσαρεστημένους διώχνει δέκα» παύει να λειτουργεί όταν – λόγω απουσίας ισχυρών ρυθμιστικών και κατασταλτικών μηχανισμών – η ροή πληροφορίας μονοπωλείται από υπηρεσίες και ιστοσελίδες που λειτουργούν αδιαφανώς κι επιτρέπουν τη δημοσίευση σωρείας «κατά παραγγελία» παραπλανητικών κριτικών που, λόγω του πλήθους τους, πνίγουν τις πραγματικές, αναλυτικές και τεκμηριωμένες κριτικές – είναι μια μορφή λογοκρισίας. Συνυπολογίστε επίσης ότι συχνά ο δυσαρεστημένος πελάτης, ορμώμενος είτε από την έλλειψη διάθεσης να ξανασχοληθεί με το εν λόγω κατάλυμα είτε από το φόβο του μπλεξίματος με την επιχείρηση (οι τυποκτόνοι νόμοι στην Ελλάδα καταργούν εμπράκτως την ελευθερία της γνώμης και της κριτικής), δεν γράφει καμία κριτική.
Έτσι, καταλήγουμε στο απαράδεκτο φαινόμενο της ύπαρξης υπερπληθώρας ψευδών θετικών κριτικών για κάκιστης ποιότητας καταλύματα. Αλλά να βραβεύεται – και μάλιστα επί σειρά ετών – ένα τέτοιο κατάλυμα που παραβιάζει κατάφωρα και συνειδητά κάθε προδιαγραφή, αυτό πρώτη φορά στη ζωή μου το βλέπω! Μετά από αυτό, μπορεί κανείς να μου πει για ποιο λόγο αξίζει τον κόπο να θεωρούμε αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης για τόσο μεγάλες δαπάνες αυτούς τους «οδηγούς»;
.
Shortlink: http://wp.me/p6dBlh-5Q
Α Long, Hard Look 